Iedere volgende dag oefen ik thuis om met mijn sociale angsten om te gaan. Mijn grootste angst is om naar buiten te gaan. Het is een irrationele angst, er is geen gevaar en ik hoef alleen maar op mijn bewuste ademhaling te letten.

Maar emotioneel houd deze angst me thuis, ver van onze voordeur vandaan. Mijn ouders ondersteunen me om gaandeweg de eerste meters buiten te lopen. Gearmd lopen we dan die oefenmeters. Ik krijg er het Spaans benauwd van.

Uiteindelijk een jaar na de gebeurtenis, en een training ademtherapie verder, ben ik zover om met mijn moeder helemaal naar de stad te gaan, en het lukt. Straatvrees wat een hel, maar ik wil echt doorzetten.

De maanden daarna blijven we dat doen, en op zeker moment schrik ik me wezenloos: ik zie een van de skinheads.

Ik deel dat met mijn moeder, en we besluiten niets met de situatie te doen. Door diepe ademhalingen vanuit mijn buik te maken is de schrik gelukkig snel verdwenen. Samen besluiten we niet naar huis te gaan, maar in de stad te blijven. My lifechanging moment. Wat een overwinning!

Met deze ervaringen wil ik aan de slag, en medemensen behulpzaam zijn. Mensen die ook niet gezien of gehoord worden, zonder dat ze daarvoor eerst een straatvrees voor op hoeven te bouwen.

Ik ga als vrijwilliger aan de slag bij de Jeugdtelefoon Haarlem (voorloper van de Kindertelefoon). Als ik 23 jaar ben mag ik vervroegd aan het werk bij de SOS-telefonische hulpdienst Haarlem, wat later Stichting Korrelatie word. Normaal gesproken mag je pas vanaf je 25e bij deze telefoondienst beginnen, maar ik heb het geluk dat ze voor mij een uitzondering willen maken.

Wat ontmoet ik een interessante collega’s, zo leerzaam. Ik leer optimaal luisteren naar degene die om een luisterend oor belt.

Vragen stellen doe ik summier, alleen als het van toegevoegde waarde voor ons gesprek is. Ik stel meestal open vragen, zodat de uitnodiging tot antwoorden een ware uitdaging kan zijn.

Uiteindelijk ontstaat er een ijzersterke combinatie door mijn meer dan 30 jarige sociaal therapeutische werk-achtergrond, en mijn 1000+ interview-ervaring. Daardoor kan ik mensen met hun talenten optimaal ten diensten staan.

Met het interviewen leren zij zichtbaar te worden. Maar ik leer wellicht wel meer van hun, door de kwetsbaarheid die ze delen en het vertrouwen dat ze in mij tonen. Het doet mij mezelf regelmatig nederig voelen.

Waanzinnige verhalen voor wellicht een andere keer…

Tot slot

Ieder mens is in staat zichzelf te helpen. Principes van ieder mens zijn geborgenheid, veiligheid en erkenning.

Als je mensen dat niet geeft, staan ze niet open in de samenleving om energie te ontvangen van en te geven aan mensen.

Het gaat niet om mij.

Het gaat om het waarderen van die ene mens.

En als je mensen raakt, zullen ze je versteld doen staan.